Για το μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου

Αν είστε από τους τυχερούς που έχουν επισκεφτεί ένα από τα μεγάλα μουσεία φυσικής ιστορίας κι έχετε δει από κοντά σκελετό δεινοσαύρου δεν χρειάζεται να σας αναλύσω γιατί ο άνθρωπος είχε ανέκαθεν τόσο πολύ ανάγκη να πιστεύει σε κάτι. Εγώ πιστεύω πως κοντά στη Θεσσαλονίκη βρίσκεται ένα διαμάντι ορθόδοξης πίστης που αξίζει να επισκεφτείτε, το μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου. Πρόκειται για τον τόπο στον οποίο ο Άγιος Παΐσιος έζησε από το 1966, κοιμήθηκε και τίθεται. Οι μοναχές διαχειρίζονται με υπομονή και σεμνότητα τεράστια πλήθη που συρρέουν καθημερινά για να προσκυνήσουν τον τάφο του.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση όταν πήγα ήταν ότι οι μοναχές αποφάσισαν να σταματήσουν να προσφέρουν τις φούστες που συνήθως συναντάμε σε τέτοιους χώρους κι έχουν γίνει πιο απαιτητικές με τους πιστούς. Φυσικά οι ταξιδιώτες που κατακλύζουν τη μονή είναι ταλαιπωρημένοι, άνετα ενδεδυμένοι και καμιά φορά λίγο πιο τουρίστες απ’ ότι θα ‘πρεπε. Αυτό όμως που παρατήρησα και με ενέπνευσε να γράψω αυτό το άρθρο ήταν ο ψυχικός κόπος που κατέβαλαν για να απαγορεύσουν την είσοδο, το θάρρος που μάζευαν οι μοναχές για να εξηγήσουν σε πολλούς ότι πρέπει να γυρίσουν πίσω και να ξανάρθουν, το πως πάλευαν με την απογοήτευση ή τον θυμό των επισκεπτών και το πως διαπραγματεύονταν τις ευφάνταστες εναλλακτικές μεταμφίεσης.

Το 1982 η οικογένειά μου αγόρασε ένα οικόπεδο στην Σουρωτή Θεσσαλονίκης. Στο οικόπεδο αυτό έχτισε ένα σπίτι το οποίο για εκείνη την εποχή ήταν αρκετά απομονωμένο ώστε να το αποκαλούμε εξοχικό. Πηγαίναμε κάθε Σαββατοκύριακο. Λίγα χρόνια μετά οι αιφνιδιαστικές επισκέψεις φίλων και γνωστών άρχισαν να πληθαίνουν. Ήταν η εποχή που ο Άγιος Παΐσιος, μοναχός τότε, είχε εγκατασταθεί μόνιμα στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου. Η σεμνή παρουσία του και η θαυματουργή δράση του είχε γίνει πόλος έλξης πολλών πιστών. Όλοι είχαν κάτι να του ζητήσουν.

Ο Άγιος Παΐσιος είναι μια φρέσκια ανάμνηση για πολλούς από εμάς. Δεν είναι μια ιστορία από τα βιβλία για τους βίους των Αγίων ούτε ένα παραμυθάκι που ακούμε στο κατηχητικό. Ήταν ένας από μας, ζούσε δίπλα μας. Είναι η απόδειξη πως ανάμεσά μας υπάρχουν άνθρωποι που αγωνίζονται ακόμη να αγγίξουν τον Θεό με τη ζωή, τη συμπεριφορά και το έργο τους. Οι μοναχές που τον   έζησαν και ζουν με τα θαύματά του καθημερινά δεν μας ζητούν απλά να σεβαστούμε τον χώρο της μονής. Μας ζητούν να μετρήσουμε την συμπεριφορά μας σαν και η δική μας ζωή στο εδώ και τώρα να έχει τεράστιο αντίκτυπο. Ακριβώς όπως είχε και η δική του ζωή.

Για όλους εμάς που έτυχε να γνωρίζουμε τη δράση του Αγίου πριν ανακηρυχθεί και επίσημα Άγιος ο χώρος αυτός δεν είναι ένας τουριστικός προορισμός. Είναι μια ευλογία. Ένα αποκούμπι.

Το άρθρο δεν έχει ως σκοπό την κατήχηση. Προφανώς απευθύνεται σε όσους πιστεύουν. Και σκοπεύει στο να τους διευκολύνει. Να προετοιμαστούν κατάλληλα ώστε η επίσκεψή τους να μην καταλήξει σε απογοήτευση. Το μήνυμα όμως των μοναχών προς όλους εμάς θα ήθελα να γίνει σαφές… δεν είναι:“σεβαστείτε τον χώρο και τους κανόνες του”. Είναι: “οι πράξεις σου έχουν σημασία, μετράνε,αξίζουν κάτι…”.