Ο παράδεισος χρειάζεται ανακαίνιση (Close Up, Απρίλιος 2014)

Τα τελευταία χρόνια είδα πολλούς φίλους με μια βαλίτσα στο χέρι. Άλλοι άλλαξαν χώρα, άλλοι άλλαξαν σπίτι, κάποιοι άλλαξαν  συγκάτοικο.  Όλοι και μαζί τους και εμείς οι απλοί παρατηρητές ονειρευτήκαμε μια ζωή πιο ευάερη, πιο ευήλια.

Αυτοί που φύγανε στο εξωτερικό

Οι Έλληνες έχουμε μια τάση να θεωρούμε τον κόσμο εκεί έξω λίγο καλύτερο από τον δικό μας. Κάπως έτσι την είχαν πατήσει και οι πρωτόπλαστοι. Βαρέθηκαν γρήγορα τον Παράδεισο. Οι μετανάστες του σήμερα είναι μορφωμένοι, συνειδητοποιημένοι σύγχρονοι άνθρωποι που  δεν πιστεύουν ότι μπορούν να ευτυχήσουν εδώ και δεν μπορούν να περιμένουν κάτι να αλλάξει. Φεύγοντας σε πιο εξελιγμένες χώρες διαπιστώνουν ότι οι ευκαιρίες δεν δίνονται από την τεχνολογία ή την οικονομία,  αλλά από τη συνειδητοποίηση ότι η επιβίωση του πολιτισμού μας οφείλεται στην συνεργασία και στην αμοιβαιότητα. Στις αχανείς μητροπόλεις του εξωτερικού όλοι συνυπάρχουν χωρίς να γνωρίζονται και συνεργάζονται χωρίς να συγγενεύουν.  Είναι εντυπωσιακό πως οι άνθρωποι μπορούν να νιώθουν ασφάλεια χωρίς να νιώθουν οικειότητα και στις μικρές κοινωνίες όπως η δική μας να νιώθουν ανασφάλεια, να διστάζουν να διεκδικήσουν και να εκφραστούν. Η ευημερία και η αισιοδοξία των εξελιγμένων κρατών είναι τόσο φτιαχτές όσο και η μιζέρια που βιώνουμε στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Είναι όλα στο μυαλό μας. Έχουμε ανάγκη ένα καινούριο σπίτι ή μια οικογένεια, ένα πλούσιο βιογραφικό ή μια γεμάτη ζωή, ένα  πτυχίο ή ένα αληθινό κίνητρο, ένα ισχυρό κράτος ή μια εσωτερική δύναμη; Ζούμε σε έναν παραδεισένιο τόπο που όμως χρειάζεται μια μικρή ανακαίνιση… πρέπει οι άνθρωποι του ν’ αλλάξουν θέση, να βρουν τη θέση που τους ταιριάζει, αυτή από την οποία μπορούν να προσφέρουν κι όχι μόνο να κερδίζουν.

Αυτοί που γύρισαν στο σπίτι των γονιών τους

Στις μικρές κοινωνίες όπως η ελληνική  η συνύπαρξη της ευρύτερης οικογένειας κάτω από την ίδια στέγη ήταν συνυφασμένη στο παρελθόν με την φτώχεια και την ανέχεια. Χρειάστηκαν πολλές κακοκτισμένες αντιπαροχές και αντιαισθητικές εξ’ αδιαιρέτου μεζονέτες για να καταλάβουμε ότι χρειαζόμαστε σπίτια γεμάτα με ανθρώπους κι όχι ανθρώπους με πολλά σπίτια. Εξαιτίας της κρίσης,  πολλοί άνθρωποι γύρισαν στο σπίτι των γονιών τους ή επέλεξαν τη συγκατοίκηση. Αυτό δεν τους κάνει αποτυχημένους και δεν τους κάνει εξαρτημένους. Εξαρτημένος είναι κάποιος όταν νιώθει ανίκανος να φροντίσει τον εαυτό του και να πάρει πρωτοβουλίες, όταν χρειάζεται την έγκριση των άλλων για να πάρει αποφάσεις, όταν φοβάται την αποτυχία κι απαιτεί από τους άλλους να πάρουν την ευθύνη για τις δικές του επιλογές. Όταν ένας άνθρωπος είναι ώριμος και υπεύθυνος μπορεί να επιλέξει τη συγκατοίκηση με τους δικούς του ακριβώς όπως θα έκανε με οποιονδήποτε φίλο ή σύντροφο. Αυτό συμβαίνει και στο εξωτερικό χωρίς ενοχές όπου δυο τρεις άνθρωποι μοιράζονται ένα σπίτι ή και ένα αυτοκίνητο.

Καθώς αυτό το θέμα αγγίζει και πολλούς διαζευγμένους ανθρώπους θα ήθελα να εξηγήσω ότι η συγκατοίκηση με τους γονείς μας πρέπει να βιώνεται ως μια ισότιμη σχέση μεταξύ ενηλίκων που σέβονται τις ανάγκες του εαυτού τους και των άλλων κι όχι ως μια παλινδρόμηση στη γονεϊκή φροντίδα και στις συνήθειες του παρελθόντος.

Η αλλαγή είναι σημάδι της εποχής μας, είναι αναπόφευκτη. Είναι σημαντικό να αλλάξουμε τον εαυτό μας και να τον βοηθήσουμε να ισορροπήσει στις υψηλές απαιτήσεις της εποχής.  Καθυστερώντας την προσαρμογή αναβάλλουμε την ευτυχία μας για αργότερα, δεν ξέρω όμως αν πρέπει να είμαστε τόσο γενναιόδωροι με τον χρόνο μας. Παραδεχτείτε ότι κάποια πράγματα μέσα μας, σκέψεις ή πεποιθήσεις, συνήθειες και κολλήματα  πρέπει να πεταχτούν, να αντικατασταθούν ή να βρουν μια πιο λειτουργική θέση. Ανακαινίστε τον παράδεισο που έχετε μέσα σας με τόλμη. Πάρτε πρωτοβουλίες, κάντε την ανατροπή που ζει μέσα σας ως ιδέα. Η μιζέρια όπως και η ανάπτυξη ας περιμένουν στο ράφι τους για το κορόιδο που θα τις πληρώσει πολύ ακριβά.