Οι Ευπαθείς Ομάδες

Η ζωή είναι εύθραυστη. Με έναν τρόπο ανήκουμε όλοι στις ευπαθείς ομάδες. 

Η πανδημία μας ζήτησε να υπολογίσουμε την ανθρώπινη ζωή, όχι μόνο τη δική μας αλλά και του διπλανού μας.  Θα ήθελα όμως να σταθούμε σε κάποιες από τις ευπαθείς ομάδες που δεν είναι τόσο ορατές.
–Οι διαζευγμένοι ή εν διαστάσει γονείς είναι πολλοί.

Τι ισχύει για τους μπαμπάδες που δεν μπορούν πια να έρθουν σε επαφή με τα παιδιά τους; Ακόμη και στις καλές εποχές νιώθουν αδικημένοι από την αναπόφευκτη κατανομή της επιμέλειας στις μαμάδες. Και σίγουρα ένας χωρισμός δεν είναι και για τις μαμάδες picnic. Αλλά σκεφτείτε να σου ξεριζώνεται η οικογένειά σου και να ζεις μακριά της και απομονωμένος σε τέτοιες στιγμές.

–Η θετική στον ιό μαμά που φέρνει στον κόσμο ένα υγιές βρέφος πόσο εύκολα μπορεί να προσαρμοστεί στην ιδέα ότι δεν θα αγκαλιάσει το μωρό της και αυτό θα ξεκινήσει τη ζωή του περιμένοντας την καραντίνα ή τη θεραπεία για να τη γνωρίσει;
–Γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι επαναπατρίζονται από πολιτισμένα κράτη;

Η μοναξιά της ξενιτιάς είναι ανυπολόγιστη. Ο σκοπός, δηλαδή η μόρφωση ή η καριέρα, δεν αγιάζει τα μέσα. Οι συζητήσεις για brain drain δεν σταματούν ποτέ στον ανθρώπινο πόνο και τη νοσταλγία με τα οποία πρέπει κάποιος να ζει.

–Το να πάσχεις από ένα χρόνιο νόσημα π.χ. διαβήτη είναι μια μόνιμη καραντίνα.

Σκεφτείτε πόσο θα ήθελαν οι άνθρωποι που νοσούν να γυρίσουν τον χρόνο πίσω στην ημέρα πριν τη διάγνωση. Εκείνη η τελευταία ανέμελη μέρα πριν τον ισόβιο εγκλεισμό σε μια πάθηση δεν σας κάνει να ντρέπεστε μπροστά στην σύντομη καραντίνα σας;

–Οι ηλικιωμένοι είναι ευπαθείς γιατί κατανοούν το νόημα της ζωής που είναι το «τώρα».

Και το «τώρα» είναι αυτό που χάνεται μέσα στην καραντίνα και την αναμονή. Ο γερασμένος πληθυσμός είναι ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της σύγχρονης ιατρικής. Πάνω τους γίνονται πειράματα ιατρικά, κοινωνικά (με τί θα ασχολούνται)και οικονομικά (τί θα πληρώνονται). Αντί να πανηγυρίζουμε που καταφέραμε να επεκτείνουμε το προσδόκιμο ζωής λειτουργούμε σαν τα γηρατειά να μη μας αφορούν. Τί τσιγκουνευόμαστε την εμπάθεια και τον σεβασμό; Αυτά είναι αγαθά σε αφθονία…όχι σαν τα χαρτιά υγείας.

Η ζωή χρειάζεται τον σεβασμό μας. Άραγε τη σεβόμαστε όσο της αξίζει ή κατρακυλάμε εύκολα στη δυστυχία όταν τα πράγματα είναι δύσκολα;